به اقبالی که دل برخاست از دنیا به تعظیمم

ادب روزی دو زیر پا نشستن کرد تعلیمم

چو فرصت بی نیازی بر دو عالم داد تقدیمم

فرو در کوه رفت از شرم استغنا زر و سیمم

به درد کهنگی پیش از رقم فرسود تقویمم

فشار تنگی دل داد عرض هفت اقلیمم

به رنگ شمع سر تا پاست استقبال دیهیمم

هلاک عالم امید نتوان کرد از بیمم

پری بودم که در چاک قفس کردند تقسیمم

بر اعداد همه هر گه مضاعف می شوم نیمم