از عزت و خواری نه امید است نه بیمم

دل نیست بساطی که فضولی رسد آنجا

هرچند سر و برک متاع دگرم نیست

از نعمت بی خواست به کفران نتوان زد

از سایهٔ گم گشته مجویید سیاهی

بالیدن من تا ندرد جامهٔ آفاق

چشمی نگشودم که به زخمی نتپیدم

با تیغ طرف گشته ام از دست سلامت

بی درد سری نیست سحر نیز درین باغ

چون خوشهٔ گندم چه دهم عرض تبسم

بیدل نی ام امروز خجالت کش هستی