ز بس صرف ادب پیمایی عجز است احوالم

کف خاکم ، غبار است آبروی دستگاه من

نظرها محرم نشو و نمای من نمی باشد

همان بهتر که پیش از خاک گشتن بی نشان باشم

به رنگی آب می گردم ز شرم خودنماییها

چو گل تا زبن چمن دوری به کام ساغرم خندد

دلی کو تا به درد آید ز عجز مدعای من

ز اوضاعم چه می پرسی ز اطوارم چه می خواهی

ز تأثیر فسونهای محبت نیستم غافل

شرار کاغذم عمریست بال افشاند و عنقا شد

ز سازم چون نفس غیر از تپش صورت نمی بندد

ندامت توأم آگاهی ام گل می کند بیدل