تحیر سوخت پروازم فسردن کرد پامالم

نه پروازم پر افشانی ، نه رفتارم قدم سایی

تمنایی نمی دانم ، تو لایی نمی فهمم

شرار بی دماغم رنج فرصت برنمی دارد

تب شوقت چه آتش پخت در بنیاد شمع من

ز درد نارساییهای پروازم چه می پرسی

نوای درد دل نشنیده اند آخر درین محفل

ز وضع خامش من حیرت دیدار می جوشد

خمار وصل و خرسندی بجوش ای گریه تا گریم

ندانم گل فروش باغ نیرنگ کی ام بیدل