چمن طراز شکوه جهان نیرنگم

ز نیستان تعلق به صد هزار گره

دل ستم زده با تنگنای جسم نساخت

بهار دهر ندارد ز خندهٔ اوهام

چه نغمه واکشم از دل که لعل خاموشت

به یاد چشم تو عمریست می روم از خویش

مباد وحشت ناز تو رنگ چین ریزد

به جز غبار ندانم چه بایدم سنجید

به هیچ صورتم از انفعال رستن نیست

چنار تا به کجا عیب مفلسی پوشد

شکسته بالم و در هیچ جا قرارم نیست

چو سایه آینهٔ تیره روز خود بیدل