نفس دزدیده می نالم نمی دانم چه آهنگم

ندامتگاه مینایی ست خلوتخانهٔ سنگم

که دریا عرض توفان دارد و من یک دل تنگم

که با هر بی پر و بالی به پایی می رسد رنگم

جهانگیر است چون خورشید ناگیرایی چنگم

به منزل می رسد در یک چکیدن گام فرسنگم

نوا هم سرنگون گل می کند از خجلت چنگم

به غربال پر طاووس باید بیختن رنگم

صفا هم می رود بر باد اگر بر هم خورد رنگم

همان با خویش دارم کار اگر صلحست و گر جنگم

به ذوق امتحان یارب بیفشارد دل تنگم

جهانی را به عنقا برد بال افشانی رنگم