مشو غایب که چون آیینه از رخ می پرد رنگم

محبت کاش بنوازد طفیل پیکر چنگم

که گر پنهان شوم نورم و گر پیدا همین رنگم

دلی دارم که خواهد آب گردید آخر از ننگم

ز دود شمع آخر سرمه دان شد کلبهٔ تنگم

به رنگ غنچه پنهانست جیب پاره در چنگم

که تا گل می کند یادش پری هم می زند سنگم

همین آواز می آید که بسیار است آهنگم

کشد تصویر من چندانکه بیرون آرد از رنگم

شه فرمانرو آزادی ام اینست اورنگم

پر طاووسم و پرگار دارد گردش رنگم

به این یک آبله دل چون نفس عمریست می لنگم

پر پروازگردد گر در آید پای در سنگم