ازکجا وهم دو رنگی به قدح ریخته بنگم

شوخی ام جز عرق شرم درین باغ چه دارد

تهمت آلود هوسهای دویی نیست محبت

شیشه برسنگ زدم لیک ز سنگینی غفلت

زبن بیابان به چه تدبیر شوم رام تسلی

طرفی از شوق نبستم چه به دنیا چه به عقبا

نتوان کرد به این عجز مگر صید تحیر

در رهت تا نشوم منفعل ساز فسردن

عالمی شد چو سحر پی سپر بیخودی من

بی نیازم ز صنمخانهٔ نیرنگ دو عالم

شور موج خطر افسانهٔ تشویش که دارد

می کشد محمل بیطاقتی شمع تحیر