چون صبح چکد شبنم اشک از دل چاکم

نتوان چو نفس کردن ازین آینه پاکم

انگور نگردد گره ریشهٔ تاکم

از تیغ اجل نیست در این معرکه باکم

عمری ست که در راه تمنای تو خاکم

کان را نبود شانه مگر سینهٔ چاکم

دارم به نظر ذوق هلاکی که هلاکم

تا چند کشد پستی طالع به مغاکم

زنهار تکلف مفروزید به خاکم

امروز سیه مست تر از سایهٔ تاکم