مباد از بستر مخمل رباید خواب خرگوشم

زبان هم لال می گردید اگر می بود کر گوشم

که این افسانه آتش دارد و من پنبه درگوشم

نگردید از کری قابل تمیز خیر و شر گوشم

که سعی غیر می بندد صدای خویش درگوشم

نوای عالم آشوبی که دارد در نظر گوشم

که چون گل می تواند ریخت رنگ بال و پر گوشم

چو شور عشق باید خواند افسونی به هرگوشم

کدامین پنبه سیماب تو شد ای بیخبر گوشم

به رنگ نقش پا در راه حسرت سر بسر گوشم