به رنگ چشمه آب دیده دارد آتش جوشم

سپند بیقرارم ناله خواهدکرد خاموشم

سزد گر بستر مخمل شود خواب فراموشم

شکست دل ز مژگان تا چکیدن داشت بر دوشم

به رنگ چشمهٔ آیینه جوهرکرد خس پوشم

ز وصلت چند باشم دور و با خود تاکجا جوشم

به رنگ شمع ، رنگ رفته می پردازد آغوشم

مباد از حیرت آیینه تنگ آید برو دوشم

درای محمل شوقم ، کجا شد دل که بخروشم

ز بس بیحاصلم از خاطر خود هم فراموشم