ز شور دل ، گران چون حلقهٔ زنجیر شد گوشم

به هر رنگی که می جوشم برون رنگ می جوشم

نمی افتد شکست خود به رنگ موج از دوشم

که آخر چشم واکردن شود خواب فراموشم

هجوم غیر دارد اینقدر با خود هماغوشم

ز نومیدی عرق گل می کنم در هر چه می کوشم

به گوش من پیامی هست از طرف بناگوشم

به جای پیرهن من نیز بوی پیرهن پوشم

جهانی داشت همچون شمع بال افشانی هوشم

دو عالم ناله گردد تا به قدر یأس بخروشم

خموشی عاقبت این بار بر می دارد از دوشم