که من ز بار نفس چون حباب آبله دوشم

تپید ناله به کیفیتی که کرد خموشم

توان شنید چو موج ازشکست رنگ خروشم

نشانده است تحیر به آب آینه جوشم

نه گوهرم که شوم خشک و آبرو بفروشم

گلیم بخت سیه بس بود چو سایه به دوشم

صدای بی نفس موج گوهر است سروشم

حباب وار ندانم به غیر چشم چه پوشم

صدای پای که دارد غبار رفتن هوشم

در انتظار که باشم به آرزوی چه کوشم

مگر چو لاله دو روزی به داغ یأس بجوشم