به خورشیدم بپوشی تا به عریانی کنی فاشم

به چندین موج چون اجزای آب از هم نمی پاشم

حیا نم می کشد از انتظار کلک نقاشم

چو آتش پیش پا دیدن به پستی افکند کاشم

تو ای غفلت رسان تا سایهٔ مژگان خفاشم

ز تیغ ایمن نی ام هر چند با رنگست پرخاشم

به رویم پرده مگشا تا همان بیرون در باشم

به ننگ ناکسی زان در برون رفته ست فراشم

عنان لغزش پا می کشد عمریست نقاشم

کفن کو تا نباید آب گشت از شرم نبّاشم

به آن گرمی که باید سوخت خامان پخته اند آشم