چه سان با دوست درد و داغ چندین ساله بنویسم

به سطری گر رسم از نسخهٔ بخت سیاه خود

ز فرصت آنقدر تنگم که گر مقدور من باشد

زوال اعتبارات جهان فرصت نمی خواهد

ز تحقیق تناسخ نامهٔ زاهد چه می پرسی

به خاطر شکوه ای زان لعل خاموشم جنون دارد

ز آن مدّ تغافلها که دارد چین ابرویش

از آن مهپاره خلقی برد داغ حسرت آغوشی

بهار فرصت مشق جنونم می رود بیدل