78
غزل شمارهٔ ۲۲۰۰
از ضعف بسکه در همه جا دیر می رسم
تا پای خود چو شمع به شبگیر می رسم
وهم علایق از همه سو رهزن دل است
پا درگل خیال به صد قیر می رسم
برنقش پای شمع تصور حنا مبند
من رنگها شکسته به تصویر می رسم
رنگ بنای صبح ز آب وگل فناست
بر باد می روم که به تعمیر می رسم
از کام حرص لذت طفلی نمی رود
دندان شکسته باز پی شیر می رسم
بگذار چون سحر فکنم طرح فرصتی
گرد رمی ز دور نفس گیر می رسم
خواب عدم فسانهٔ هستی شنیده است
شادم کزین بهانه به تعبیر می رسم
چون شمع رنگم از چه بهارآفریده است
کز هر نگه به صد گل تغییر می رسم
از نارسایی ثمر خام من مپرس
تا رنگ زرد نیز همان دیر می رسم
آسان نمی رسد به تسلی جنون من
چون ناله رفته رفته به زنجیر می رسم
ای قامت خمیده دو گام آرمیده رو
من هم به تو همین که شدم پیر می رسم
همدم چو فرصت از دو جهان قطع الفت است
بر هر چه می رسم دم شمشیر می رسم
بیدل همین قدر اثرم بس که گاهگاه
بر گوش ناسخن شنوان تیر می رسم