واکرد صبح آهی بر دل در تبسم

دل بی تو زین گلستان یاد شکفتنی کرد

ما را به رمز اعجاز لعل تو آشنا کرد

گر حسن در خور ناز عرض بهار دارد

تا چشم باز کردم صد زخم ساز کردم

امید ما بهار است از چین ابروی ناز

نتوان ز لعل خوبان قانع شدن به بوسی

ای هوش بی تأمل از لعل یار بگذر

از صبح هستی ما شبنم نکرد اشکی

ای صبح رنگ عشرت تا کی بقا فروشد

بیدل ز معنی دل خوش بیخبر گذشتی