ز بال نارسا بر خویش پیچیده است پروازم

چو تمثالم نهان از دیده های اعتبار اما

نفس گر می کشم قانون حالم می خورد بر هم

خیالی می کشد مخمل کدامین راه و کو منزل

درین گلشن که سامان من و ما باختن دارد

ز شمع کشته داغی هم اگر یابی غنیمت دان

ندارد ذرهٔ موهوم بی خورشید رسوایی

شدم خاک و فرو ننشست توفان غبار من

ز درد سعی ناپیدای تصویرم چه می پرسی

بنازم خرمی های بهارستان غفلت را

به رنگ چشم مشتاقان ز حیرت بر نمی آیم

ند انم عذر این غفلت چه خواهم خواستن بیدل