در آینه جوهر شکند نغمهٔ سازم

صد جبهه به خون می تپد از وضع نیازم

بر روی دو عالم مژه کردند فرازم

بگذار که چندی به خیال تو بنازم

چیزی نتوان برد اگر رنگ نبازم

دارد گره ابروی محراب نمازم

آیینهٔ خاکم چه حقیقت چه مجازم

چون دیدهٔ حیرت زدگان عقدهٔ بازم

در نقش قدم ریخت هجوم تک و تازم

چون اشک به صد بوته دویده ست گدازم

عمریست ز خود می روم و آبله سازم

واماندگی افکند به این راه درازم