رساند قلقل مینا به رنگ رفته آوازم

چوگرد از جنبش پایی توان کردن سرافرازم

کف خاکسترم بی بال و پر جمع ست پروازم

گسستنها ز پیوند جهان تاریست از سازم

ز استغنای نومیدی بلند افتاده اندازم

که نتواند به جز حیرت نمودن چشم غمازم

ز بس گردیده ام گرد سر او نشئهٔ نازم

همان خورشید خواهم بود اگر از ذره ممتازم

که من با لغزش پا همچو طفل اشک گلبازم

ز خجلت آشیان ساز عرق گردیده پروازم

به رنگی ناله سر کردم که کس نشنید آوازم

شکستن دارم و بر روی خود صد رنگ می تازم