چه دولت است که من نامت از ادب گیرم

به عشق اگر همه تن غوطه ام دهند به قیر

به این زبان که چو شمعم دماغ می سوزد

خمار اگر نشود ننگ مجلس آرایی

غم وراثت آدم نخورده ام چندان

ندارم این همه رغبت به لذت دنیا

چو موی چینی از اقبال من چه می پرسی

خوشست چشم بپوشم ز نقش کار جهان

ز طرف مشرب مستان خجل شوم بیدل