زهستی تا عدم پیچیده است آواز زنجیرم

گداز خویش دارد چون تب اخگر تباشیرم

چو حیرت آب این آیینه ها کرده ست تسخیرم

که چون آب گهر رنگی ندارد خون نخجیرم

غبار زندگی چون مو نمودارست ازین شیرم

درین محفل نفس عمری ست از دل می کشد تیرم

جهان آیینه و من مردهٔ یک آه تاثیرم

به این فرصت که تا سر در گریبان برده ام سیرم

اگرتا حشر گم باشم سراغ خود نمی گیرم

که پرواز نفس دارد به یادش رنگ تصویرم

خجالت مزد ناکامی به مردن هم نمی میرم

گرفتارم نمی دانم به دست کیست زنجیرم