مشت غبار خویش ز راهت کجا برم

بر عرش ناز سایهٔ بال هما برم

دریوزه ای به قاصد برگ حنا برم

خود را از این ستمکده رو بر قفا برم

آیینه سان عرق کنم و بر حیا برم

شب طی شود که من نگهی تا به پا برم

بی ریشه چند تهمت نشو و نما برم

کو پنبه ای که تحفه به دلق گدا برم

دست دگر به دعوت دست دعا برم

جیبی درم که رنگ ز بند قبا برم

بار نفس دو روز به پشت دوتا برم

ردّ نیستم اگر به درش التجا برم