لعل ترا نگین نگرفته ست نام ما

آیینهٔ چراغ به دست است شام ما

این غنچه وا شودکه گل افتد به دام ما

ضبط نفس چنو زخم دل ست التیام ما

مستی نخوانده است کس از خط جام ما

صد داستان به یک سخن ناتمام ما

یک جنس نیست قابل سودای خام ما

رنگ شکسته می کشد امشب زمام ما

دل در رکاب اشک چکیدن خرام ما

در عالم رمی که نفس نیست رام ما

چون شمع بسته برعرقی چند وام ما

پر سرنگون فتاده بلندی ز بام ما