من خاک ره به سر چه کنم خاک بر سرم

آیینه نقش پاست به هر سو که بنگرم

داغم ز ناله ای که تهی کرد بسترم

سوزن به دیده می شکند جسم لاغرم

هر چند بال ناله کشم رنگ بی پرم

خاکستری مگر بکشد در ته پرم

مژگان به هر که باز کنم سینه می درم

بر وعده ای که گوش نهم از حیا کرم

می پیش ازبن نبود که کم شد ز ساغرم

تا من بدان جهان دوم و بازش آورم

در ماتمم که گریه کند دیدهٔ ترم

آواره قاصد نفسم نامه می برم