بسکه دامن چیدم از خود زیر پا آمد سرم

از شکست آبرو لبریز دل شد ساغرم

سرمه ها دارد ز دود خویش چشم مجمرم

داغ چون اخگر نمکسود است از خاکسترم

نیست بیرون گره یک رشته موج گوهرم

نگذرم از سجده ات چندانکه از خود بگذرم

بسکه بی نقش است شستن شسته ام از دفترم

من تو گردم یا تو من اینها نیاید باورم

عمر ها شد ناخدای کشتی بی لنگرم

تا ز هستی جان برم عمریست زحمت می برم

ظلمت من بر نمی دارد چراغان پرم

طرف دامانی نمی یابم گریبان می درم