هم آبله هم چشم پر آب است دل ما

غافل نتوان بود ازین منتخب راز

باغی که بهارش همه سنگ است دل اوست

ما خاک ز جا بردهٔ سیلاب جنونیم

پیراهن ما کسوت عریانی دریاست

در بزم وصالت که حیا جام به دست است

منظوربتان هرکه شود حسرتش از ماست

تا آینه باقی ست همان عکس جمال است

تا چشم گشودیم به خویش آینه دیدیم

ای آه اثر باخته آتش نفسی چند

یارب نکشد خجلت محرومی دیدار

آیینه همان چشمهٔ توفان خیالی ست