126
غزل شمارهٔ ۲۱۲
آیینهٔ چندین تب وتاب است دل ما
چون د اغ جنون شعله نقاب است دل ما
عمری ست که چون آینه در بزم خیالت
حیرت نگه یک مژه خواب است دل ما
ماییم و همین موج فریب نفسی چند
سرچشمهٔ مگویید سراب است دل ما
پیمانهٔ ما پر شود آندم که ببالیم
در بزم تو هم ظرف حباب است دل ما
آتش زن ونظارة بیتابی ماکن
جزسوختن آخربه چه باب است دل ما
لعل تو به حرف آمد و دادیم دل ازدست
یعنی به سؤ ال تو جواب است دل ما
ما جرعه کش ساغر سرشارگدازیم
شبنم صفت از عا لم آب است دل ما
تا چیست سرانجام شمار نفس آخر
عمریست که درپای حساب است دل ما
حسرت ثمرکوشش بی حاصل خویشیم
ازبس که نفس سوخت کباب است دل ما
دریا به حبابی چقدر جلوه فروشد
آیینهٔ وصلیم و حجاب است دل ما
صد سنگ شد آیینه وصد قطره گهربست
افسوس همان خانه خر اب است دل ما
تا جنبش تار نفس افسانه طراز است
بیدل به کمند رگ خواب است دل ما