111
غزل شمارهٔ ۲۱۱
سلسلهٔ شوق کیست سر خط آهنگ ما
رشته به پا می پرد از رگ گل رنگ ما
نقد جهان فسوس سهل نباید شمرد
دل به گره بسته است آبله در چنگ ما
با همه افسردگی جوش شرار دلیم
خفته پریخانه ای در بغل سنگ ما
درتپش آباد دل قطع نفس می کنیم
نیست ز منزل برون جاده و فرسنگ ما
پردهٔ سازنفس سخت خموشی نواست
رشته مگر بگسلد تا دهد آهنگ ما
در قفس عافیت هرزه فسردیم حیف
شور شکستی نزدگل به سر رنگ ما
سعی گوهر برگرفت بار دل از دوش موج
آبله چشمی ندوخت بر قدم لنگ ما
عالم بی مطلبی عرصهٔ پرخاش کیست
نیست روان خون زخم جزعرق ازجنگ ما
رشتهٔ چندین امل یک گره آمد به عرض
بر دو جهان مهر زد یأس دل تنگ ما
بیدل از اقبال عجز درهمه جا چیده است
آبله و نقش پا افسر واورنگ ما