به صد وحشت رفیق آه بی تاثیر گردیدم

به دوش شعله چندین دود بست امید خاکستر

براین خوان هوس از انفعال ناگوارایی

حیا کو تا بشوید سرنوشت غم نصیبم را

غبارم را خط نارسته پنهان داشت از یادش

ندیدم باریاب آستان عفو طاعت را

چو رنگم نی بهاری بود در خاطر جوش گل

خیال دی بر امروزی که من دارم شبیخون زد

به ایجاد نم اشکی قیامت کرد نومیدی

صدای پر فشان عالم آزادی ام بیدل