درین گلشن نه بویی دیدم و نی رنگ فهمیدم

گشود از نفی خویشم پردهٔ اثبات بی رنگی

ز موهومی به دل راهی نبردم آه محرومی

تحیر پیشم آمد ای سرشک از یاد دیداری

چو صبح از برگ ساز بی کسی هایم چه می پرسی

خوشا آیینه داربهای عرض ناز معشوقان

درین محفل که خجلت مایه است اسباب پیدایی

غبارم داشت سطری چند تحریر پریشانی

ز چندین پیرهن بر قامت موزون عریانی

مرا از وهم عقبا سخت می ترسانی ای واعظ

ز فرق و امتیاز و کعبه و دیرم چه می پرسی

خموشی در فضای دل صفا می پرورد بیدل