اینقدر یاد که کرده ست فراموش خودم

چون صدف خسته دل از فکر دُر گوش خودم

چشمهٔ آینه ام بیخبر از جوش خودم

کاش صبحی دمد از موی بناگوش خودم

با همه شور جنون در قفس هوش خودم

اینقدر سوختهٔ آتش خاموش خودم

می کشم جرعه ز دست تو و مدهوش خودم

به خیال تو هزار آینه آغوش خودم

همچو تمثال کشد آینه بر دوش خودم