هماغوش صد جلوه خوابیده بودم

به راه تو یک اشک غلتیده بودم

تو فهمیده بودی نفهمیده بودم

به حیرت امیدی تراشیده بودم

که می رفتم از خویش و خوابیده بودم

شکر بود اگر خاک لیسیده بودم

که تا چرخ یک ناله بالیده بودم

به خویش آنقدرها نپیچیده بودم

ز آیینه این حرف پرسیده بودم

ندانم برای چه خندیده بودم

جمالی که پیش از نگه دیده بودم