بالی از آزادی افشاندم قفس پیما شدم

صحبت بی گفتگویی داشتم با خامشی

صد تعلق در طلسم وهم هستی بسته اند

آسمان با من صفایی داشت تا بودم خموش

از سلامت نوبهار هستیم بویی نداشت

صبح آهنگی ز پیشاپیش خورشید است و بس

الفت فقرم خجل دارد زکسب اعتبار

جام بزم زندگی گر باده دارد در هواست

مایهٔ گفتار در هر رنگ دام کاهش است

در تحیر از زمینگیری نگه را چاره نیست

بیدل از شکر پریشانی چسان آیم برون