چندان که وارسی به سر ماست خاک ما

انگور را ز ریشه برآورد تاک ما

برشمع خنده ختم شد ازجیب چاک ما

ازمرگ نیست آن هه تشویش و باک ما

کس را به درد عشق مباد اشتراک ما

لذت گمان مبرکه زمخت است زاک ما

مژگان بس است سر به سمک تاسماک ما

چون شمع کنده است گریبان مغاک ما

ای جهد خشک کن عرق شرمناک ما

ترکرد شرم اشک تو دامان پاک ما