که سخن گهر شد و زدگره به زبان سکته خروش ما

به سحر رسانده دماغ گل ، لب زخم خنده فروش ما

که صدای قلقل شیشه شد پری جنون زده هوش ما

که به چشمت آبنه می کشدکف پای آبله پوش ما

که هزار صبح قیامت است وکفی ز مستی جوش ما

زوداع ما چه خبر دهد به دل شکسته سروش ما

که چوشمع تاقدم ازجبین همه سر نشسته به دوش ما

قدحی مگربه عرق زند ز خمار خجلت دوش ما

که فتاد برکف پاکنون نگه چراغ خموش ما

همه راست بیخبری و بس ، چه شعور خلق و چه هوش ما