84
غزل شمارهٔ ۲۰۸۹
امشب ان مست ناز می رسدم
رفتن از خویش باز می رسدم
عشق را با من امتحانی هست
نقد رشکم گداز می رسدم
گریه و ناله عذرخواه منند
دردم افشای راز می رسدم
بسته ام دل به تار گیسویی
ناز عمر دراز می رسدم
مو به مویم تپیدن آهنگست
مگر آن دلنواز می رسدم
به حریفان ز موج می نرسید
آنچه از تار ساز می رسدم
نی ام از چشمت آنقدر محروم
مژه واری نیاز می رسدم
عمرها رنگ بایدم گرداند
بی خودی هم نیاز می رسدم
رنگ مینای اعتباراتم
بر شکست امتیاز می رسدم
یارب از دست دامنش نرود
هوش اگر رفت باز می رسدم
صبح شبنم کمین این چمنم
از نفس هم گداز می رسدم
محو دیدارم آنقدر بیدل
که بر آیینه ناز می رسدم