پر نفس می سوخت ما و من ز غیرت تن زدم

ثابت و سیار گردون گردهٔ وهم منست

گاهگاهی آفتابم ناز پرتو می فروخت

کسب معقولات امکان غیر نادانی نداشت

حسن مستوری ندارد خاصه در کنعان ناز

تا تلاش موسی از من رمز حاجت وا نشد

غیرت فقرم طبیعی حرکتی در کار داشت

رشک همچشمی نرفت از طبع غیرت زای من

سیر از خود رفتنی کردم ز عشرتها مپرس

پیری از من جز ندامت شیوه ای دیگر نخواست

حرص را بیدل به نعمت سیر اگر کردم چه شد