رفتم از خویش و به بزم جلوه اش لنگر زدم

صافی دل بی نیازم دارد از عرض کمال

خشک طبعان غوطه ها در مغز دانش خورده اند

تا نبیند طرز رعنایی خرام قامتت

هرگز از دل شکوهٔ داغ جفایت سر نزد

عالمی را بر بساط خاک بود اقرار عجز

شبنم اشکی فرو برده ست سر تا پای من

بی تو یکدم صرفهٔ راحت نبردم چون سپند

چون سحر هر چند شوقم سوخت از کم فرصتی

عیش اسباب چراغانی تصور کرده بود

بیخودی بیدل به خاک افکند اجزای مرا