شکست رنگ تا پر می فشاند آواز می کردم

چو شوخی آشیان در دیدهٔ غماز می کردم

وگرنه با دو عالم رنگ یک پرواز می کردم

نشد آیینه ای را یک نفس پرداز می کردم

که همچون سرمه در چشم دو عالم ناز می کردم

گریبانی که چاک از شعلهٔ آواز می کردم

نواها انتخاب از طالع ناساز می کردم

چو خاموشی وطن در پرده های راز می کردم

به این نومیدی انجامی دگر آغاز می کردم

به حال خویش می بایست چشمی باز می کردم

به آهنگ ز خود رفتن هزار انداز می کردم