75
غزل شمارهٔ ۲۰۷۲
از هر طلبی پیش ندامت گله کردم
سودم قدمی چند که دست آبله کردم
در غنچگی ام یکدلیی بود که چون گل
بر وهم شکفتن زدم و ده دله کردم
بی صحبت پیران نگذشتم ز رعونت
تا حلقه شدن خدمت این سلسله کردم
بنیاد شکیبایی من جزو زمین داشت
لرزیدم از اندام وفا زلزله کردم
نومیدی سعی از دم فرصت خبرم کرد
پا خورد به سنگم جرس قافله کردم
پر منفعل افتاد دل از رغبت دنیا
نفرت عملی بود درین مزبله کردم
ضبط نفس ، آیینه ز آفاق جلا داد
زین صیقل معنی مدد حوصله کردم
مژگان نگشودم به تماشای تعین
سیر عدم و هستی بی فاصله کردم
بیدل نفس اقسام معانی به فسون بست
فرصت رمقی داشت نیاز صله کردم