تماشا پرگرانی داشت بر دوشی که خم کردم

بر اعداد خیال این حلقه صفری بود کم کردم

ز تشویش نفس چون صافی از آیینه رم کردم

نوشتم نسخهٔ رنگی که شاخ گل قلم کردم

غذای همت از الوان نعمت ها قسم کردم

گرفتم ماهیی را پوست کندم بی درم کردم

چو اشک از سر به راه انداختن ساز قدم کردم

ز هر جیبی که در دامن زدم تیغ دودم کردم

که هستی شمع را هم کشت تا سیر عدم کردم

تپیدم سوختم تا سرمه گشتن ناله هم کردم

به سودن های دست این صفحه را پاک از رقم کردم