زبن باغ همچو شبنم رنج خیال بردم

ماه از تمامی اینجا آرایش کلف داشت

در دیر نا امیدی دل آتشی نیفروخت

داد دل از عزیزان کس بیش ازاین چه خواهد

باوضع اهل عالم راضی نگشت همت

دل را تردد جاه ازفقرکرد غافل

چون شعله کز ضعیفی خاکسترش پناهست

یاد نگاهی امشب بر صفحه ام زد آتش

تنهایی ام بر آورد از تنگنای اوهام

بیدل به این سیاهی کز دور کرده ام گل