نگه واری بس است از جیب عبرت سر برآوردم

گریبان می درم چون صبح و برمی آیم از مستی

چه سودا در سر مجنون دماغم آشیان دارد

غبارم توأم آشفتن آن طره می بالد

تو سیر زعفران داری و من می کاهم از حسرت

ندارم گر تلاش منصب اقبال معذورم

جهانی می گذشت آوارهٔ وحشت خرامیها

جنون بر غفلت بیکاری من رحم کرد آخر

چو شمعم غیرت نامحرمیهاکاش بگدازد

من بیدل نی ام آیینه لیک از ساده لوحیها