خاکم به سر ای وای که جان رفت و نمردم

کاین یک مژه ره جز به قیامت نسپردم

تاب رگ خواب از گره آبله خوردم

آه ازکف خونی که سیه گشت و فسردم

بر شیشه اثرکرد سیه روزی دردم

داغی که چرا سر به خرامش نسپردم

گیرم دو سه روزت نفسی بود شمردم

فریاد ز آبی که ندادند به خوردم

راحت عملی داشت که من پیش نبردم