می رسد گویند باز آن آفتاب صبحدم

ناله یکسر نغمهٔ ساز شب اندوه ماست

تخم اشکی چند در چاک جگر افشانده ایم

یاد تیغت بست چشم انتظار زخم ما

دل به وحشت دادم اما گریه دام حیرتست

غفلت آگاهی ست می باید مژه برداشتن

زندگی کمفرصت است از مدعای دل مپرس

گر سواد عمر روشن کرده ای هشیار باش

این پارتگاه وحشت قابل آرام نیست

پیرگشتی اعتماد عمرت از بیدانشی ست

آب و رنگ باغ فیض از عالم افراط نیست

غفلت ایام پیری از سر ماوا نشد