چشمش افکنده طرح بیدادم

سرو تهمت قفس چه چاره کند

شبنم انفعال خاصیتم

از فسون نفس مگوی و مپرس

درد عشق امتحان راحت داشت

دلش آزادی ام نمی خواهد

او دلم داد تا به خود نگرم

خالی ام از خود و پر از یادش

بی دماغانه نشکند چه کند

نفسی هست جان کنی مفت است

نظم و نثری که می کنم تحریر

ورنه حیفست نقشم از پس مرگ

این زمان هرچه دارم از من نیست

نیستی هم به داد من نرسید

یأس من امتحان نمی خواهد