که آن ناز آفرین صیاد خوش دارد به فریادم

غم آباد جنونم خانه ویرانی است بنیادم

که من گر خاک هم گردم همان در دامن بادم

محبت همچو آه از رفتن دل کرده ایجادم

عرق آلوده می آید ز دل اشک شرر بادم

دل گمگشته ای دارم که از من می دهد یادم

که نتواند ز دامانت کشیدن کلک بهزادم

لب حسرت به جوی شیر تر کرده است فرهادم

پری در رنگ می افشانم و حیران صیادم

من و آن بی پروبالی که نتوان کرد آزادم

ز هستی تا عدم یک سایه افکنده است شمشادم