آرزو بیتاب شد ساز بیانی یافتم

خاک را نفی خود اثبات چمنها کردن است

بی نیازی در کمین سجدهٔ تسلیم بود

کوشش غواص دل صد رنگ گوهر می کشد

دستگاه جهد فهمیدم دلیل امن نیست

جلوه ها بی پرده و سعی تماشا نارسا

وحشت عمر از کمین قامت خم جوش زد

یأس چون امید در راه تو بی سامان نبود

چون هما برقسمت منحوس من باید گریست

همچو آن آیینه کز تمثال می بازد صفا

چول سحر زین جنس موهومی که خجلت عرض اوست

زندگانی هرزه تا ز عرصهٔ تشویش بود