شب که عبرت را دلیل این شبستان یافتم

جام می خمیازهٔ جمعیت آفاق بود

سیر این هنگامه ام آگاه کرد از ما و من

سایهٔ ژولیده مویی از سر من کم مباد

هر کسی چون گل در این گلشن به رنگی می کش است

عمرها می آمد از گردونم آهنگی به گوش

سیر کردم از بروج اختران تا ماه و مهر

ربط اجزای عناصر بس که بی شیرازه بود

میوهٔ باغ موالید آن قدر ذوقم نداد

بر رعونت ناز تمکین داشت تیغ کوهسار

دشت را نظاره کردم گرد دامن بود و بس

آسمان هر گه مهیا کرد آغوش هلال

خانهٔ خورشید جاروب تامل می زند

صبح تا فرصت شمارد شمع دامن چیده بود

مور روزی دانه ای می برد در زیر زمین

آن سماروغی که می رست از غبارکوچه ها

موی مجنون رنگی از آشفتگی پرواز داد

چشمهٔ اسکندر آبش موج در آیینه داشت

ناامیدی بسکه سامان طمع در خاک ر یخت

عالمی گردن به رعنایی کشید و محو شد

هر زمینی ربشهٔ وهمی دگر می پرورد

سر بریدن در طریق وهم رسم ختنه داشت

حرص واماند از تردد راحت استقبال کرد

خلق زحمت می کشد در خورد تمییز فضول

هرکرا جستم چو من گمگشتهٔ تحقیق بود

چرخ هم نگشود راه خلوت اسرار خویش

بیدل اینجا هیچکس از هیچکس چیزی نیافت